JLPT N5 Challenge - część I

To będzie długi post - bo też historia, którą chcę opowiedzieć, jest długa i pełna niespodziewanych zwrotów akcji. A będzie o tym, jak postanowiłam samodzielnie przygotować się od zera do egzaminu z japońskiego JLPT N5, i co z tego wyszło. Zanim jednak przejdę do właściwej opowieści, wyjaśnię krótko, czym jest JLPT.

日本語能力試験 (にほんごのうりょくしけん, Nihongo nōryoku shiken), po angielsku nazywany Japanese Language Proficiency Test, to egzamin ze znajomości języka japońskiego dla obcokrajowców. Można go zdawać na pięciu poziomach, od N5 (poziom najniższy) do N1. Egzamin na poziomie N5, o którym będzie tu mowa, dzieli się na trzy części: 1. słownictwo, 2. gramatyka i czytanie, 3. słuchanie. Żeby zdać, trzeba zaliczyć wszystkie trzy części. Wymagana jest znajomość ok. 800 słów i 100 znaków kanji.


Gdyby jeszcze trzy lata temu ktoś zapytał mnie, czy jako sinolog nie odczuwam potrzeby nauczenia się również języka japońskiego, odpowiedziałabym po prostu, że nie. Argumenty, że "wypadałoby znać drugi język azjatycki" albo "wypadałoby znać chociaż hiraganę" albo "skoro znam znaki chińskie, to łatwo opanuję kanji" jakoś do mnie wtedy nie przemawiały. Bardziej ciągnęło mnie do wietnamskiego, ale w przypadku tego języka skończyło się na dobrych chęciach i opanowaniu kilku zwrotów grzecznościowych.

Po jakimś czasie zaczęłam interesować się Japonią pod wpływem przyjaciela, który mieszka tam od lat i który ożenił się z Japonką (mój wywiad z Cameronem pojawi się na blogu już jutro). Zapraszali mnie wielokrotnie, ale nie lubię jeździć do krajów, których języków nie znam, bo czuję się tam upośledzona. Postanowiłam zatem, że zanim się tam wybiorę, nauczę się podstawowych zwrotów oraz hiragany i katakany. W lipcu 2018 zmotywowałam się na tyle, że zainstalowałam sobie w telefonie aplikację JustKana. Zaglądałam do niej codziennie, ale nauka szła mi opornie.

W sierpniu, kiedy po raz setny pomyliłam znaki ツ i シ oraz ソ i ン, uznałam, że czas spojrzeć prawdzie w oczy - nie nauczę się tych sylabariuszy, jeżeli będę korzystać tylko z aplikacji. Należę do osób, które muszą sobie własnoręcznie zapisać to, co chcą zapamiętać. Podziwiam tych, którzy potrafią efektywnie się uczyć, korzystając tylko z telefonu - jak Wy to robicie? Sporządziłam sobie zatem tradycyjne, papierowe fiszki i okazało się, że jednak można opanować hiraganę i katakanę w jeden dzień.

Warto przygotować własne fiszki, zamiast korzystać z gotowych.

A potem przyszedł mi do głowy pomysł na eksperyment. Co by było, gdybym dla własnej satysfakcji spróbowała zdać egzamin JLPT N5, ucząc się od zera wyłącznie samodzielnie? Może to byłby dobry temat na pierwszy post na blogu...?

Klamka zapadła w ostatnich dniach sierpnia. Miałam zamiar zapisać się na sesję letnią 2019, co dawałoby mi jakieś 10 miesięcy na przygotowania - uznałam, że tyle wystarczy. Okazało się jednak, że w ośrodku, w którym zamierzam zdawać, odbywa się tylko jedna sesja rocznie - ta grudniowa. Miałam więc do wyboru grudzień 2019 (nieee, za późno) albo grudzień 2018 (nieee, za wcześnie!). Ostatecznie padło na grudzień 2018, bo lubię wyzwania.

Mając do dyspozycji tylko trzy miesiące, musiałam opracować intensywny plan. W praktyce uczyłam się po 3-5 godzin dziennie przez cały wrzesień i cały listopad. W październiku miałam trzytygodniową przerwę, spowodowaną pobytem w Chinach. Miałam szczery zamiar uczyć się również tam, ale działo się tyle, że nie byłam w stanie. Przyznaję, że mogłam się pouczyć chociaż w samolotach i pociągach, ale wolałam oglądać filmy. W sumie przygotowywałam się więc przez dziewięć tygodni. A im dłużej się uczyłam, tym bardziej mnie wciągało. Zanim się obejrzałam, japoński bardzo mi się spodobał, a z czasem zaczął mnie fascynować. Zaczęłam oglądać japońskie filmy i programy, i wypisywać sobie z nich przydatne zwroty.

Z Chin przywiozłam książkę z próbnymi testami JLPT N5, zatytułowaną 《新日本语能力考试。N5模拟试题》 [Xīn rìběnyǔ nénglì kǎoshì. N5 mónǐ shìtí] i wydaną przez East China University of Science and Technology Press (华东理工大学出版社 [Huádōng lǐ-gōng dàxué chūbǎnshè]). Spodobała mi się, bo wyglądała na solidnie opracowaną. Zawiera m.in. omówienie prawidłowych odpowiedzi z uzasadnieniami w języku chińskim, co bardzo przypadło mi do gustu. Niestety, ma jedną dużą wadę - zakres materiału zdecydowanie wykracza poza wymagania na poziom N5. Początkowo nie byłam tego świadoma i spowodowało to u mnie atak paniki - "tych zagadnień nie ma na liście wymagań, ale są poruszone w książce, a książka ma napisane N5 na okładce, więc nie mogę z tym dyskutować". Ostatnie dwa tygodnie poświęciłam więc na uczenie się rzeczy, które okazały się zupełnie nieprzydatne na tym etapie.

Na okładce N5, a w środku N4. Podłość!

Jak się spodziewałam, opanowanie wymaganych znaków kanji nie było problemem - bardzo pomogła mi znajomość znaków chińskich. Częścią egzaminu, której obawiałam się najbardziej, było natomiast słuchanie. Rozumienie ze słuchu sprawia mi najwięcej problemów w każdym języku, łącznie z ojczystym. Starałam się jednak nie nastawiać negatywnie, tylko dużo ćwiczyć. Jak się później okazało, ta część egzaminu rzeczywiście poszła mi gorzej od pozostałych. Czy zdałam? Na to pytanie odpowiem w kolejnym poście.

Ten wpis jest już o wiele dłuższy, niż planowałam, więc na tym go zakończę. W drugiej części napiszę o źródłach, z których korzystałam, oraz o moich spostrzeżeniach dotyczących egzaminu. Ale wcześniej pojawi się coś z zupełnie innej beczki, czyli wspomniany już wywiad z Cameronem.

じゃあね [jaane]！ Do zobaczenia następnym razem!